Состанок на групата пред Дрводекор во утринските часови и заминување кон подножјето на планината Јабланица,каде на околу 7км северозападно од Струга, на 1050м надморска височина, се наоѓа убавото село Вишни, опкружено со шума од букови и дабови дрвја.

Не случајно, посетителите го нарекле селото “Рајско гнездо”, кое изобилува со природни убавини и многу цркви.Поголемиот дел од населението, чиј број изнесувал повеќе стотини, го напуштиле селото, и според последниот попис од 2002 год., во селото има само 14 жители. Околу селото се наоѓаат разни остатоци на старини и свети места.

На околу два километри североисточно од селото, по кањонот на реката Сушица, на местото викано Јавор или Трпезиште, се наоѓа пештерната црква посветена на Воснесение Христово (Свети Спас), позната и како црква Св. Спаса Вишенска, поставена во една карпа, која што од подножјето до самиот објект е на висинска разлика од околу 90 м. и истата е совладана со патче вкопано во карпестиот терен, а во поново време и со бетонски скали. Погледот од црквата, од височините на карпестата пештера, е фантастичен, се гледа целата езерска шир. Фреските во црквата датираат од крајот на 14ти век. Тука денот на Вознесението Христово, има посебно значење, кога тамошните луѓе се потсетуваат на едно старо предание за братот Спасе и сестрата Спасица, сираци, чии родители наводно биле отепани, па заради тоа тие се засолниле во некој манастир, којшто се наоѓал на ридот Бабуш, под селото Вишни. Приказната говори дека турскиот аскер и башибозук го испоганиле и го осквернавиле манастирот, ги испотерале испосниците оттука, а него го урнале. Уплашени од налетот на зулумќарите и од страв младата Спасица да не биде потурчена, двајцата побегнале на различни страни. Спасе во планината Јабланица над Вевчани, каде и ден денес на надморска висина од 1 300 метри се наоѓа манастирот посветен на светецот.

А Спаса отишла во пештерната црква во Вишни, каде го минала својот испоснички живот, и каде се упокола.Долго по нејзиното упокојување, во една бессона ноќ, сверителката се јавила на рабина Маријата, христијанка од Белица, која била неподвижна, барајќи милост за спокој на душата: – “Кажи им на вишенци да ми ги соберат коскиве оти немам мир!”. Откако се јавила и втор пат, Марија добива чудна сила и заедно со својот брат тргнуваат сред мракот да ги пробајдат моштите. И во тој час, додека ги завиткувала моштите, да ги носи во црквата во селото, ја облеала радост, нејзиниот чекор станал лесен, а болната и вкочанета става – небично подвижна и лесна. Вистинско чудо! Оттогаш моштите во главната селска црква Св. Атанасиј. Но, луѓето почнале да земаат по малку од черепот на Спасица: кој за к’смет, кој за здравје, за радост во куќата и така половина од него бил веќе разземен. Тогаш се нашла некоја побожна жена Љубинка, чиј маж бил болен, и решила да направи една добрина за светицата. Па така, порачала да се изработи сребрена маска со ореол, која до денес го заштитува лице на светителката, а моштите се чуваат во дрвено сандаче. Моштите на оваа светица станале вистинска реликвија.

Освен главната селска црква Св.Атанасије, над селото има уште цркви посветени на Св.Параскева, Св.Климент, Св.Никола, Св.Недела.

А во близина на селото се наоѓаат познатите Вишненски извори,воодушевувачка природна убавина. Бујното шумско зеленило и бујната изворска вода долж патеката се одмор за очи и душа.

Така напоени, од несекојдневната убавина на природата и духовното, во попладневните часови заминуваме кон Скопје.